വെയില്ന്റെ കാഠിന്യം കൊണ്ടാണെന്നു തോന്നുന്നു വാടിയ പൂ പോലെ തളര്ന്നിരുന്നു
അവള് മേല്ച്ചുണ്ടില് പറ്റിപ്പിടിച്ചിരുന്ന വിയര്പ്പുമണികളില് സൂര്യന്റെ നേര്ത്ത രശ്മികള് ചിത്രം വരക്കുന്നതു കാണുകയായിരുന്നു ഞാന്.
പതുക്കെ എപ്പോളോ അവള് എന്നെയും ശ്രദ്ധിക്കുന്നു എന്നു എനിക്കു മനസിലാവാന് തുടങ്ങി.
പിന്നെ പിന്നെ പലദിവസങ്ങളില് പലയിടത്തും വച്ചു കാണാന് തുടങ്ങി ഞങ്ങള്.
നോട്ടങ്ങളില് കൂടി പരസ്പരം ഒരു പാടു വിശേഷങ്ങള് ഞങ്ങള് പങ്കുവച്ചു.
പിന്നീടെന്നോ ഒരിക്കല് ഞങ്ങള് തമ്മില് സംസാരിക്കുവാന് തുടങ്ങി, അങ്ങനെ പതിയെ പതിയെ പരസ്പരം ഇഷ്ടത്തിലായി, പിരിയാനാവാത്ത വിധം,
എന്തിനേറെ പറയുന്നു കൂട്ടുകാരെ ലവള് ഇപ്പൊ എന്റെ വീട്ടില് ഇരിപ്പുണ്ട്
എന്റെ സൊന്തം ഫാര്യയായി
നല്ലിയുടെ വിധിയോ? അതോ അവളുടെ വിധിയോ? :)
ReplyDelete